Little black books

  Σήμερα την τιμητική τους έχουν τρία πιο ''σκοτεινά'' βιβλία μου, στων οποίων τα εξώφυλλα επικρατεί το μαύρο χρώμα, πράγμα που δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα που με διακατέχει αυτές τις μέρες αλλά ήθελα πολύ να κάνω μια ανάρτηση αφιερωμένη σε αυτά.



  Ξεκινάω από το "Ο Ναός του Τρόμου" του H. P. Lovecraft, εκδόσεις Αίολος. Έχοντας ακούσει πολλά θετικά σχόλια για το έργο του Lovecraft που επικεντρώνεται σε διηγήματα της λογοτεχνίας τρόμου με μία δόση επιστημονικής φαντασίας, αποφάσισα να προμηθευτώ ένα βιβλίο του για να αποκτήσω κι εγώ μια προσωπική άποψη πάνω στο θέμα. Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες από το Πλάσμα που ψυθίριζε στο σκοτάδι, αντιλήφθηκα ότι ο τρόπος γραφής του ήταν αρκετά δημοσιογραφικός, πράγμα που μου έπεσε πολύ βαρύ, έχοντας μόλις τελειώσει ένα πολύ μέτριο βιβλίο (περισσότερα σε επόμενη ανάρτηση). Ήθελα κάτι πιο ελκυστικό και ευκολοδιάβαστο για να μου κρατήσει συντροφιά μετά από την προηγούμενη απογοήτευση, οπότε μετά από 30 σελίδες το εκλείσα και το έβαλα στο ράφι για κάποια άλλη στιγμή. Θέλω να τονίσω ότι δεν αμφισβητώ το περιεχόμενο του βιβλίου μιας και το άγγιξα ελάχιστα, απλά δεν ήμουν σε θέση να το διαβάσω την συγκεκριμένη στιγμή. Θα επανέλθω λοιπόν σε επόμενη ανάρτηση με μια πιο σφαιρική άποψη, όταν το ολοκληρώσω.



  Περνάω στην πιο πρόσφατη αγορά μου. Χρόνια το έβλεπα στα βιβλιοπωλεία αλλά διάλεγα πάντα κάποιο άλλο, πιο πολυσέλιδο βιβλίο. Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, ήρθε επιτέλους η σειρά του. Μιλάω για το "Ο μελαγχολικός θάνατος του Στρειδάκη" του αγαπημένου μου Tim Burton, εκδόσεις ΟΞΥ. Πρόκειται για ένα τοσοδούλι βιβλιαράκι με υπέροχα μακάβρια ποιηματάκια και εικονογράφηση από τον ίδιο! Το "καταβρόχθισα" μέσα σε 10 λεπτά και ξεχώρισα ως αγαπημένα μου "Το κορίτσι που μεταμορφώθηκε σε κρεβάτι", "Ο Τζέιμς", "Οι γιορτές του Κλαδάκη", "Ο καρπουζοκέφαλος", "Τζίμι, ο φριχτός Πιγκουινάκης" και "Ο Στρειδάκης βγαίνει έξω".






  Για το τέλος άφησα ένα βιβλίο που οι περισσότεροι θα το ξέρετε από την μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη. Είναι "Το σπίτι στην ομίχλη" του Neil Gaiman, εκδόσεις ΟΞΥ, ή αλλιώς "Coraline". Από τις αγαπημένες μου ταινίες και για κάποιο λόγο την έχω στην λίστα μου με τις must-see για την περίοδο των Χριστουγέννων, παρόλο που δεν έχει κανένα χριστουγεννιάτικο στοιχείο. Αφηγείται την ιστορία της Coraline, που βρίσκει μια μικρή, κλειδωμένη πόρτα στο σπίτι της, η οποία οδηγεί σε έναν ίδιο, παράλληλο με τον δικό της κόσμο, μόνο που εκεί όλα είναι πιο ενδιαφέροντα αλλά και πολύ πιο μοχθηρά. Το βιβλίο το διάβασα αφού είδα την ταινία και πραγματικά είναι πολύ δύσκολη η σύγκριση μεταξύ τους. Η ταινία είναι αλλόκοτα σκοτείνη, κυρίως επειδή έχει τόσα χρώματα και ευχάριστα στοιχεία που συνυπάρχουν με μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Το βιβλίο από την άλλη είναι τελείως σκοτεινό, οι περιγραφές δεν σου δημιουργούν κανένα ευχάριστο συναίσθημα και αποτελεί καθαρά δείγμα λογοτεχνίας τρόμου. Δεν ξέρω αν φταίει η σειρά με την οποία επέλεξα να δω και να διαβάσω την ιστορία της Coraline, αλλά είναι από τις λίγες φορές που προτιμώ την εκδοχή της ταινίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου άρεσε το βιβλίο.
Υ.Γ. Αγαπημένη μου σκηνή στην ταινία, το δείπνο που έχει ετοιμάσει η "άλλη" της μητέρα! Κάθε φορά μου τρέχουν τα σάλια!






  Και να μην ξεχνάμε..   Επιτέλους Δεκέμβρης, ο αγαπημένος μου μήνας! Είμαστε μια ανάσα από τα Χριστούγεννα και μισή ανάσα από τον στολισμό του σπιτιού, τον οποίο περιμένω από τη στιγμή που ξεστολίζουμε κάθε Γενάρη!